Rozdział 02

Inny, podejrzany... 

Harrego, jak co rano obudził cichy syk na dnie świadomości. To Ven jego samozwańczy strażnik dawał o sobie znać.

Tak mały, jadeitowy bazyliszek, ta ładna ozdoba po zetknięciu z magią Salazara wytworzyła samoświadomość. Dość uciążliwą w gwoli ścisłości, co nie raz bawiło młodego czarodzieja a innym razem doprowadzało do szału. Jednak pojawienie się w jego życiu Vena złagodziło nieco żal, jaki czuł. Już nie chciał rzucać klątw na wszystko, co się rusza, czy też niszczyć bogu winne meble. Uspokoił się, wyciszył, odzyskał panowanie nad sobą i planował.

Och, tak planował wszystko. Musiał, to było silniejsze od niego. Nie mógł swojego życia powierzyć przypadkowi, chociaż tak bardzo tego pragną.

Wstał nieśpiesznie, po czym udał się do łazienki. Starannie przygotował się na nadchodzący dzień, który musiał zacząć od wizyty u opiekunki Gryffindoru. Przed wyjściem z wieży założył opaskę. Po prostu nie mógł się powstrzymać.

Dość szybko odnalazł pokoje Minevry McGonagall, po czym zapukał. Nie musiał długo czekać. Profesorka, gdy tylko go zobaczyła zrobiła zdumioną minę.

- Pan Potter?- Zająknęła się lekko na jego nazwisku.

- Dzień dobry, pani profesor- posłał jej uprzejmy uśmiech.- Czy moglibyśmy porozmawiać?

- O-oczywiści. Proszę wejść- zaprosiła go do środka i wskazała jeden z foteli.- Więc co pana do mnie sprowadza.

- Mój plan zajęć.

- Tak?

- Chciałbym zrezygnować z wróżbiarstwa- spojrzał na nią wymownie.- Na rzecz starożytnych run i numerologii.

- To..- Nie łatwo było zaskoczyć Minevrę McGonagall, a temu dzieciakowi udało się to nadzwyczaj łatwo.- To, nie takie proste, panie Potter. Inni uczniowie mieli czas na naukę tych przedmiotów.

- Rozumiem pani obawy, pani profesor. To ja podejmuję ryzyko i proszę mnie nie przekonywać, już podjąłem decyzję. 

 - Nie zdaje sobie pan sprawy…

- Pani profesor- przerwał jej obcesowo.- Ja nie zmienię zdania. Proszę zmienić mój plan.- Wstał.- Miłego dnia, pani profesor.

Wyszedł z komnaty zostawiając Minevrę MaGonagall kompletnie oszołomioną. Zadowolony z siebie poszedł do Wielkiej Sali na śniadanie. Szczęście się do niego uśmiechnęło, gdyż tylko nieliczni uczniowi byli rannymi ptaszkami, dzięki czemu mógł liczyć na spokój.

Z przyjemnością wgryzł się w kanapkę z konfiturą różaną, wodząc wzrokiem wokół.

Kiedyś to miejsce było inne. Grała muzyka a wróżki umilały czas. Wszystko się zmieniło. Nawet mój dom.

Duszkiem wypił swój sok i po chwili namysłu przywołał z bransolety książkę. Niestety musiał tu zostać i poczekać na plan zajęć, co trochę go denerwowało. Zaczęli nadchodzić inni uczniowi, rzucając mu podejrzliwe spojrzenia.

O, tak! Jaką ja mam ochotę wysłać ich wszystkich do diabła… powoli, aby najbardziej bolało… Kilka klątw było by odpowiednich. Zamiana krwi w kwas. Podpalenie. Rozerwanie… Spokojnie, jeszcze zdążę.

Czas wlókł mu się nie miłosiernie. Wielka Sala zaroiła się od ziewających uczniów, a opiekunowie domów w swojej łaskawości zaczęli rozdawać plany zajęć.

- Pani profesor- uśmiechnął się do starszej czarownicy.

- Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz Potter- jej usta były zaciśnięte w wąską linię.

- Oczywiście, proszę pani- skinął głową jednocześnie starając się ukryć swoją niechęć.

Odebrał od niej kawałek pergaminu i szybko go przeanalizował.

Poniedziałek:

8.00-10.00 Zaklęcia

10.15-12.15 Eliksiry

13.00-14.00 OPCM

14.15-15.15 Zielarstwo

Wtorek:

08.00-10.00 Numerologia

10.15.-12.15 Transmutacja

14.15-15.15 Starożytne Runy

22.00-00.00 Astronomia

Środa:

09.00-11.00 Historia Magii

13.00-14.00 ONMS

15.15-17.15 Zielarstwo

 Czwartek:

08.00-10.00 OPCM

10.15-12.15 Zaklęcia

13.00-15.00 Eliksiry

15.15-16.15 Numerologia

22.00-00.00 Astronomia (druga godzina nieobowiązkowa)

Piątek:

08.00-10.00 Starożytne runy

10.15.-12.15 ONMS

13.00-15.00 Transmutacja

- To bardzo wymagający plan zajęć, panie Potter- spojrzała na niego uważnie.

- Zdaję sobie z tego sprawę, pani profesor, ale proszę się nie martwić- uspokoił ją.- Do zobaczenia na Transmutacji.

- Do widzenia, panie Potter.

Harry westchnął cicho. Dziś sobota, żadnych zajęć.

- Czas odwiedzić bibliotekę.- Mruknął.- Muszę wiedzieć, co jest tu dozwolone.

I w ten oto sposób minął mu weekend, w bibliotece, na czytaniu starych artykułów prasowych. Unikał przez ten czas wszystkich, skupiając się tylko na sobie.

Poniedziałek powitał z dużo większym entuzjazmem. Śniadanie zjadł w rekordowym jak na niego tempie, po czym udał się pod klasę zaklęć. Kiedy nadeszli inni, nie zaszczycił ich nawet jednym spojrzeniem.

Wolałby być gdzie indziej, z dala od tej hołoty. Ale musiał. Przecież szukał kogoś godnego jego uwagi, kogoś, kto będzie jego uczniem.

Lekcje Flitwicka zleciały im na powtórce z czwartej klasy i kilku napomknieniom o tegorocznych SUM-ach. W klasie eliksirów jak zawsze wiało grozą, a Harry się cieszył. Obserwowanie Nietoperza było zabawne. Nawet bardzo zabawne. Ale po chwili się opamiętał. Kiedyś on też był postrachem Hogwarckiej społeczności i na swoich lekcjach był wymagający. Nie mógł inaczej, uczył przecież Czarnej Magii. Dlatego postanowił nie utrudniać Snapowi życia, nie bardziej niż innym nauczycielom, oczywiście.

Podczas tych dwóch godzin zdążył się przyjrzeć mężczyźnie. I co raz bardziej go lubił. Bo jak nie lubić osobę, która zna się na oklumencji i to tak zaawansowanej.

Wyzwanie. Salazar cieszył się niczym małe dziecko z takiego obrotu sprawy. Chciał dostać się to tego umysłu, chciał wiedzieć wszystko o tym człowieku. Musiał tylko być sprytniejszy. Zwykła legilimencja tylko by go wydała a on chciał być niezauważony.

Czarna Magia Umysłu. Animalecturi.

- Potter- usłyszał nad uchem niezadowolony głos Snapa.- To nie czas na spanie. Gryffindor traci 10 punktów za twoje lenistwo.

- Profesorze?- Jego usta rozciągnęły się w anielskim uśmiechu.- Ja już skończyłem ten eliksir. Ale zastanawiam się…

- Tak?- Snape zrobił zniecierpliwioną minę.

- Czy… A zresztą nie ważne, proszę pana.

- Potter…

- Tak, proszę pana?

Spojrzał mu w oczy jednocześnie rzucając zaklęcie. Trafił na silną, dokładnie szczelną osłonę. Zaczął ja badać, muskając ja delikatnie swoim umysłem. Szczeliny nie było, więc postanowił się podłączyć. Milimetr po milimetrze, bez pośpiechu…

Naglę poczuł, że jest wyrzucany z umysłu nauczyciela. Ze zdziwieniem aż zamrugał oczami. W klasie panowała nienaturalna cisza a Snape siedział na ziemi miedzy ławkami.

- Profesorze! Nie panu nie jest?- To jakiś Ślizgon krzyczał w panice.

- N-nie- odwarknął poszkodowany.- Koniec lekcji. Wynoście się!

Zrobili jak kazał, ale Salazar nadal nie rozumiał, co się stało. Nie mógł wykryć jego obecności. Chyba, że miał już styczność z tak zaawansowaną Magią umysłu. Ciekawość Salazara drastycznie wzrosła.

Interesujące. Skąd ta szlama ma takie doświadczenie. Nikt w tych czasach nie pała się tą magią… Och… Och! Voldemort. Jakie to proste. Czyżby ta imitacja czarnoksiężnika była jednak coś warta? Muszę następnym razem być ostrożniejszy. Już ja się dowiem, co tam skrywasz…

Obiad zjadł machinalnie, ciągle pogrążony w myślach na temat tego, co się wydarzyło. Kiedy nadszedł czas z ociąganiem ruszył na obronę. Miał dziwne przeczucie, że to będzie katastrofa.

Uczniów powitała ubrana w róż ropucha, która wolno i ociekającym słodyczą głosem zaczęła im tłumaczyć swoje wymagania.

Nie potrzebie jadłem deser. Nie dobrze mi…

- Ale, pani profesor- usłyszał głos tej szlamy Granger.- Ale tu nie ma ani słowa o ćwiczeniu zaklęć.

Usta paskudy rozciągnęły się w uśmiechu, który według niej miał być miły. Znowu usłyszeli o nowym programie nauczania i tego typu bzdurach.

Już ja bym cię nauczył ty różowy gumohłonie. Pięknie byś się uczyła pod klątwą parzącą.

- A pan, panie Potter nie ma nic do powiedzenia?- Stanęła obok niego.

- Nie, pani profesor- odparł z szczerym uśmiechem.

Mdli mnie.. To jakaś kara czy co? Jeszcze nic nie zrobiłem…

- Czyli nie uważa pan, że Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać powrócił?- Jej głos ociekał słodyczą niczym najniebezpieczniejsza trucizna.

- Nie.

- Nie?- Powtórzyła z niedowierzaniem, zawiedziona.

- Nie.

- A to, co mówił pan w czerwcu?

- Widzi pani, pani profesor- Harry ściszył teatralnie głos.- Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać… Tak nazywano w dziejach większość czarnoksiężników, ale jeśli chodzi o Voldemorta…

- Nie wymawiaj tego imienia- pisnęła a jej świńskie oczka rozejrzały się czujnie po klasie.

-… to nie, nie widziałem go- dokończył z sztucznym uśmiechem na ustach.

- A śmierć Diggorya, sam się zabił?- Wrzasnął do tej pory milczący Weasley.

- Kto wie?- Wzruszył ramionami.- Byli tam jacyś ludzie, ale nie mam zielonego pojęcia, kim byli.

- Ale mówiłeś że to Sam-Wiesz-Kto!- Nie ustępował rudzielec, a uwaga uczniów skupiła się całkowicie na tej wymianie zdań.

- Może i mówiłem- Harry przechylił głową w zamyśleniu.- Ale po głębszym przebadaniu tej sprawy na spokojnie, z dala od miejsca zdarzenia… Uważam, że mój umysł mógł spłatać mi figla. Stres, adrenalina, noc. To wszystko mogło wywołać miraż, w który uwierzyłem.

- Kłamiesz! Ty nie jesteś, Harry!- Wydarł się jego były przyjaciel.- On nigdy by tak nie powiedział! Ty… Ty śmierciożerco.

- Panie Weasley!- Oburzenie aż kipiało z Umbridge,- Szlaban. Jutro. O 17. W moim gabinecie.

- A-ale…

- Cisza!- Pisnęła zezując na niego groźnie.- Zacznijcie czytać.

Odeszła w stronę swojego biurka a odgłos jej kroków rozbrzmiewał w zapadłej ciszy.

Teresinie, co za baba- Salazar ukrywając się za książką, pozwolił sobie na lekki uśmiech.- O mały włos a ja bym miał ten szlaban. Niech żyją głupcy, co ratują nas od kar.

Reszta tego popołudnia minęła względnym spokoju. No prawię.

Po zakończonych lekcjach, kiedy chciał odpocząć napadli na niego Weasleyowie.

- Musimy pogadać- z poważną miną rzekł jeden z bliźniaków.

- Tak?- Brunet zmrużył podejrzliwie oczy.

- Nie tutaj.

Ktoś chciał złapać go za ramię, lecz Ven był czujny i osłonił go przed tym brudnym dotykiem.

- Przerażasz nas- szepnęła załamana Ginny.

- Chodźmy do nas- burknął Ron.

 Niechętnie poszedł za nimi. Usiadł na swoim łóżku i bez udziału woli zaczął gładzić narzutę.

- Więc?- Ponaglił znudzony.

- Co zrobiłeś z Harrym?

- Nic.

- Nie wciskaj nam kitu!- Salazar aż się skrzywił słysząc ten krzyk.- Gadaj gdzie on jest?

- Tutaj- szepnął z kpiną.

- Nie kłam! Nie jesteś Harrym! On jest inny. Nawet nie wyglądasz tak jak on!

Z cichym westchnieniem wyciągnął ukrytą do tej pory w futerale różdżkę. Wskazał na siebie i wyszeptał, blokując jednocześnie soją prawdziwą tożsamość.

- Idadgnitum…

Wokół niego pojawiła się złota nić, z której uformowały się trzy słowa:

Harry James Potter

- Och…

Zszokowani Weasleyowie odskoczyli do tyłu.

- To… Ty- jęknęła z rozczarowaniem siostra, Rona.- To okropne!

Patrzyli na niego z zawodem. Jakby ich oszukał. Szczegół, że jednak to zrobił, ale jak ci mali podli zdrajcy mogli go o to podejrzewać.

- Mam nadzieję, że nie będzie więcej nieporozumień- warknął, po czym wyminął zdumionych rudzielców i opuścił pokój.

Chciał być sam. Nogi same zaniosły go w stronę lochów. Błąkał się tak bez celu przez długie minuty. Nigdzie nie znalazł przejścia prowadzącego do jego starych pokoi.

Trzeba jednak pociągnąć za język Ślizgonów.

Z tym postanowieniem wrócił do wieży Gryffindoru, układając plan jak wydobyć potrzebne informację od pewnej bardzo skocznej fretki.

Animalecturi

 Łac. Anima [umył, dusza, serce] Lectum [czytać, zbierać, wybierać]

Idadgnitum

Łac. Alter idem [druga tożsamość, pseudonim] Adgnitio [rozpoznanie, wiedza, poznanie natury lub tożsamości, potwierdzenie]