Rozdział 09

Przepraszam za opóźnienie. Żadne tłumaczenia mnie nie wytłumaczą. Oto nowy rozdział

Za dużo różu…

Harry niechętnie otworzył oczy, które natychmiast zamknął. Nie miał najmniejszej ochoty wstawać z łóżka ignorując natarczywe syczenie Vena, ułożył się na brzuchu. Uchylił powieki wpatrując się nieruchomo w jeden punkt, pozwolił swoim myślom popłynąć do wydarzeń minionego dnia.

- Wstawaj- marudził rozdrażniony Ven.- Wiem, że jesteś zmęczony i normalnie miąłbyś wszystko gdzieś, ale rusz te swoje szlachetne cztery litery i wyłaź z łóżka.

- Język- upomniał, nasuwając kołdrę bardziej na głowę.

- Rusz się, rusz się, rusz się- bazyliszek zanucił syczącym głosem.

- Nie chce.

- Severus czeka po śniadaniu, a mała dziewczynka ma dużo pytań przed śniadaniem.- Nie ustępował.

Harry jęknął przeciągle, starając się ignorować natarczywy głos Vena.

- Dobra, dobra- burknął.- Wstaje.

Zadrżał z zimna, kiedy wysunął się spod ciepłego przykrycia. Złapał czyste ubranie i udał się do łazienki. Szybka poranna toaleta i już był gotowy. Wychodząc z pokoju dłonią zaczesał włosy do tyłu i założył opaskę, eksponując bliznę w kształcie błyskawicy. Zszedł po schodach, przy przejściu pod portretem stała Hermiona, wyraźnie na kogoś czekając.

- Co robisz?- Zapytał stając obok niej.

- Czekam na ciebie- obrzuciła go twardym spojrzeniem.- Musimy porozmawiać.

- Wiem.- Westchnął cicho.

- Teraz.

- Po śniadaniu. U Severusa.

- Harry- warknęła.- Teraz.

Posłał jej delikatny półuśmiech, ominął i wyszedł na korytarz. Usłyszał jak idzie za nim mamrocząc coś pod nosem.

- Lubisz kwiaty?- Spytał od niechcenia.

- Kwiaty?- Zmrużyła oczy, równając z nim krok.- Nie szczególnie.

- Dlaczego?

- Są… Są za delikatne. Słabe.

- Słabe..- Powtórzył w zamyśleniu.- Nie, nie są słabe. Są zdradliwe.

- Jak to?

Posłał jej kolejny półuśmiech i wszedł do Wielkiej Sali. Warknęła z niezadowolenie. Nie podobała jej się ta zmiana, która zaszła w Harry’m, teraz kompletnie go nie rozumiała. Usiedli obok siebie. Patrzyła jak chłopak z lubością sączy gorzką kawę, a jego zielone oczy połyskiwały z przyjemności.

- Mam coś na twarzy?- Zmarszczył śmiesznie brwi.

- Nie- odparła, smarując grzankę marmoladą.- Zostaw tą kawę i jedz.

- Lubię kawę- mruknął.

- Mocna, czarną, niesłodzoną- wyrecytowała śpiewnie.

Zachichotał w dość nieprzyjemny sposób, co już nie raz słyszała i bardzo ją to drażniło. Jej rozmyślania przerwała sowia poczta. Zapłaciła za swój egzemplarz Proroka Codziennego i spojrzała na stronę tytułową.

MINISTERSTWO PRACUJE NAD REFORMĄ SZKOLNICTWA

DOLORES UMBRIGE MIANOWANA PIERWSZYM W HISTORII

WIELKIM INKWIZYTOREM.

- O kurcze- zaklęła, zwracając na siebie uwagę Harry’ego.

- Co tam znowu?- Nachylił się by przeczytać nagłówek.- Wielkie Moce…

 Niespodziewanie ostatniej nocy Ministerstwo magii przyjęło nową ustawę, nadając samemu sobie bezprecedensowy poziom kontroli nad Szkołą Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie.

„Minister od pewnego czasu staje się coraz bardziej niespokojny o wydarzenia mające w Hogwarcie”- powiedział Młodszy Asystent Ministra, Percy Weasley- „Reaguje on teraz na troski wygłaszane przez zaniepokojonych rodziców, którzy czują, że szkoła może podążać w kierunku, którego oni nie aprobują”.

To nie jest pierwszy raz w ciągu ostatnich tygodni, kiedy Minister, Korneliusz Knot, użył nowych praw by dokonać ulepszeń w szkole ulepszeń. Nie dalej jak 30 sierpnia uchwalony został Dekret Edukacyjny Numer Dwadzieścia Dwa, zapewniające, że w przypadku, gdy obecny dyrektor nie jest w stanie zapewnić kandydata na stanowisko nauczycielskie, Ministerstwo samo powinno wyznaczyć odpowiednią osobę.

- Teraz już wiemy skąd wzięła się ta ropucha- skomentował cicho, tuż nad uchem Hermiony, na co ona zachichotała rozbawiona.

„W ten właśnie sposób Dolores Umbridge została wyznaczona do zadań nauczycielskich w Hogwarcie.”- Powiedział Weasley ostatniej nocy.- „Dumbledore nie mógł znaleźć nikogo, więc Minister mianował Umbridge i oczywiście stała się ona natychmiastowym przebojem, całkowicie rewolucjonizując obrony przed Czarną Magią i dostarczając Ministrowi informacje o tym, co naprawdę dzieje się w Hogwarcie.”

To właśnie tę ostatnią czynność Minister sformalizował teraz, wypuszczając Dekret Edukacyjny Numer Dwadzieścia Trzy, tworząc nowe stanowisko Wielkiego Inkwizytora Hogwartu.

„To ekscytująca, nowa faza w planie Ministra, by wziąć w swoje ręce to, co niektórzy nazywają ‘upadającymi standardami’ w Hogwarcie”- powiedział Weasley.- „Inkwizytor będzie miał pełnomocnictwo do nadzorowania innych nauczycieli oraz pilnowania, czy spełniają pokładane w nich oczekiwania. Pozycja ta została zaproponowana profesor Umbridge jako dodatek do zajmowanego już przez nią nauczycielskiego stanowiska i jesteśmy zachwyceni mogąc ogłosić, że profesor Umbridge wyraziła zgodę.”

Nowe poczynania Ministra otrzymały entuzjastyczne poparcie ze strony rodziców uczniów Hogwartu.

Harry oderwał się od czytanego tekstu ze zmarszczonymi brwiami. Nie podobała mu się ta samowolka Ministerstwa.

- Wielki Inkwizytor- mruknął pod nosem.- Czekają nas trudne dni.

- Mówiłeś coś?- Hermiona zerknęła na niego znad gazety.

- Draco właśnie kończy śniadanie- oznajmił.- My też powinniśmy.

- Nigdzie mi się nie śpiesz- zadarła podbródek ze złością.- Śniadanie kończy się o 9.

- Herm- westchnął ciężko.- Chce mieć to już za sobą.

Zrobiła naburmuszoną minę, zwinęła gazetę i zaczęła ponownie jeść. Zgodnie wstali od stołu, po czym udali się w stronę lochów. Harry swoim zwyczajem nie czekając na zaproszenie wszedł do klasy eliksirów, gdzie się zatrzymał i usiadł w jednej z ławek.

- Nie idziemy dalej?- Zdziwiła się jego towarzyszka.

- Nie- potrząsnął głową.- Jak Severus się zgodzi to chce uwarzyć kilka eliksirów.

- Jakich?

- Zobaczysz.

- Harry?

Ten tylko się uśmiechnął i utkwił spojrzenie w przeciwległej ścianie. Poirytowana dziewczyna usiadła obok niego, co jakiś czas zerkając na drzwi. Kilka minut później pojawił się w nich niezadowolony Snape, z kroczącym za nim Malfoy’em.

- Ach, szanowny pan Potter- wyrzucił z siebie Mistrz Eliksirów ze wzgardą.- Cóż za zaszczyt. I niespodzianka, że nie nachodzisz mnie w moich komnatach. Tak czuj się jak u siebie.

- Brak humoru, Severusie?- Zapytał od niechcenia, wyciągając różdżkę z kieszeni.

- Do tego absolutny brak szacunku- warknął mężczyzna.

- Dlaczego tak sądzisz?- Machnął różdżką przywołując kociołek oraz potrzebne składniki.

- Bo nie okazujesz go- wysyczał.- Co ty myślisz, że robisz?

- Warze eliksir.- Sprawdził ostrość noża.

- Potter, nie jesteś tu by warzyć eliksir.

- To twoje zdanie, Severusie- wzruszył ramionami, po czym zaczął kroić składniki.

Czarne oczy zmrużyły się gniewnie, kiedy obserwował wprawne ruchy noża.

- 20 punktów od Gryffindoru za bezczelność- orzekł z satysfakcją w glosie.- 10 Za ignorowanie i 20 za brak szacunku.

- Ulżyło ci?- Spytał od niechcenia Harry.

- I następne 20 za bezczelność.

Harry nie skomentował tego, mieszając z uwagą w kociołku.

- Co to za eliksir?- Zainteresował się milczący do taj pory Malfoy.

- Regeneracyjny- odparł dodając suszony kwiat lipy.

- Z tych składników nie zrobisz go- zaprotestowała Hermiona.

- O ile się założysz?

Dziewczyna zmarszczyła brwi patrząc na niego bacznie, tak samo zrobiła pozostała dwójka, Harry zaś ignorował ich całkowicie. Mijały minuty pełne ciszy, przerywane tylko bulgotaniem w kociołku lub odgłosem krojenia.

- Nigdy wcześniej nie wykazywałeś jakichkolwiek umiejętności w dziedzinie eliksirów- mruknął chłodno Severus.

- Och, nigdy nie pokazałem, na co mnie stać- padła spokojna odpowiedz.- Teraz zamierzam pokazać wszystkim, jaki jestem naprawdę.

- Czyli?

- A kim według was jestem?- Spytał zamiast tego.

- Irytującym Chłopcem-Który-Przeżył- odparł natychmiast Draco.

- Kim jeszcze?

- Aroganckim bachorem- warknął Snape.

- Dobrym i lojalnym przyjacielem- dodała Hermiona.

- No, dobra, a co wiecie więcej o mnie?- Spytał zmniejszając ogień pod kociołkiem.

- Ulubieniec Dumbledore- skrzywił się Draco.- Zawsze cię faworyzuje i pobłaża ci.

- Łamiesz wszelkie zasady- Severus odparł gniewnie.

- Jesteś świetny z obrony, ale do niczego w innych przedmiotach- dodała jego przyjaciółka.

- Ok.- rzucił im rozbawione spojrzenie.- Czyli wiecie nie wiele.

- Jak możesz tak mówić Harry?- Oburzyła się gryfonka.- Jesteśmy przyjaciółmi od pierwszej klasy.

- Mój ulubiony kolor?- Spytał od niechcenia.

- Lubisz kilka kolory: zieleń, błękit, czerwień, czerń i srebro- wymieniła bez zająknięcia.

- Nie pytam, jakie lubię a o jeden ulubiony- westchnął.- Fiolet. Zawsze i wszędzie.

- Kolor Magii Umysłu- szepnął nagle pobladły mistrz Eliksirów, za co został nagrodzony aroganckim uśmiechem.

- 10 punktów dla pana.

- Nie rozumiem- wtrąciła Hermiona.- W książkach, które czytałam nic nie było na temat koloru Magii Umysłu.

- A próbowałaś ją zgłębić?- Salazar spojrzał na nią poważnie.- Kiedy doświadczony czarodziej zaczyna używać tego typu magii jak umysłu, zaczyna dostrzegać kolor. Oczywiście jest on różny dla różnych dziedzin. Magia Żywiołów ma na przykład kolor złota, Nekromancja zaś ma kolor purpury.

- Skąd to wszystko wiesz?- Burknęła z irytacją gryfonka.- Nigdzie w całej Hogwarckiej bibliotece nie ma nawet o tym wzmianki.

- Ponieważ rozróżnianie magii jest uważane za Czarną Sztukę- wtrącił ich profesor.- Mam nadzieje Potter, że ty tego nie potrafisz, bo to będzie apokalipsa.

- Ależ, dlaczego?- Salazar wyszczerzył się wrednie.- Ale nie, nie dostrzegam różnicy. Jeszcze.

- Jak to jeszcze?!- Wykrzyknął zdenerwowany Severus.

- Mam małe kłopoty z tym zaklęciem- wzruszył ramionami.- Nie mogę zapanować do końca nad… sobą. Słaba samokontrola, rozumie pan?

- Zauważyłem w ostatnich dniach- mruknął.- Ale trzymaj się od tego z daleka.

- Nie zamierzam- zerknął na dwójkę niewtajemniczonych uczniów.- To pierwszy krok do opanowania Czarnej Magii, ale nie jest on konieczny.

- Jak to?- Zaciekawiła się Hermiona.

- Ponieważ można to pominąć, ale osobiście tego nie poleca. Zawsze dobrze wiedzieć, z kim ma się do czynienia i z jakim rodzajem zaklęć.

- Och- zmarszczyła w skupieniu brwi.- Ale jeśli jest to tak użyteczne to, dlaczego nazywane jest to Mroczną Sztuką?

- Ponieważ ludzie nie lubią jak ktoś narusza ich prywatność. Sama byś nie chciałaby jakiś obcy ci czarodziej tylko jednym spojrzeniem mógł powiedzieć o tobie niemalże wszystko. I wcale nie przesadzam. Ktoś wprawny w tej sztuce potrafi przewidzieć ruchy przeciwnika. Wystarczy, że zaczniesz jakieś zaklęcie a ja wiem jak je zablokować.

- To nie powinno być zakazane- zafascynowana Hermiona oparła się o blat stolika, jej oczy błyszczały z podniecenia.- Tyle by to ułatwiło.

- Widzę, że się zgadzamy- posłał jej niewinny uśmiech.- Chcesz się tego nauczyć?

- Tak- szepnęła.

- Nie- zaprotestował w tym samym czasie Severus.

- Ja też chce się nauczyć- wtrącił się milczący do tej pory Draco.

- Nie- Snape potrząsnął zdecydowanie głową.

- No, dalej Severusie- Salazar kusił a na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech.- Wiem, że znasz podstawy. Widzę to w twojej aurze.

- Przestań!

- Posmakowałeś już prawdziwej mocy, ale się wycofałeś. Przestraszyłeś.

- Zamilcz…

- Nie musisz się tego obawiać- Salazar spojrzał w czarne oczy i dostrzegł w nich lęk.- Nie pozwolę by magia przejęła nad tobą kontrolę.

Snape rzucił mu gniewne spojrzenie. To prawda Czarna Magia go fascynowała od zawsze, ale w decydującym momencie wycofał się. Czarny Pan zniszczył jego marzenia oraz naiwne wyobrażenia o potędze. Zamiast zostać Mistrzem Czarnej Sztuki zwrócił się ku światłości. Powierzył swoje życie dyrektorowi Dumbledore, który sprytnie wykorzystał jego wątpliwości. Teraz Severus był zawieszony w próżni. Miedzy światłem a ciemnością, pozbawiony możliwości samodzielnego wyboru, przez wiele lat, aż do teraz. Przygryzł strapiony wargę.

Potter ten wredny, arogancki bachor w jakiś dziwny sposób go rozumiał. Znał jego obawy, a po za tym przyciągał jego uwagę. Severus pojął że się waha. Chciał stać się panem samego siebie, być nareszcie wolny. I pal licho, jeśli jego Mistrzem miał być dzieciak. Ale za to, jaki dzieciak.

Severus czuł, że chłopak był bardziej niż zdolny rzucać śmiercionośne klątwy, robiłby to, z wprawą osoby doświadczonej. Jedno było pewne Harry Potter nie był już rycerzykiem w lśniącej białej zbroi, lecz czarnoksiężnikiem. Pytanie brzmiało natomiast: jak bardzo chłopak jest wtajemniczony?

- Więc jak, Severusie?- Kuszący cichy głos Salazara, przerwał jego rozmyślania.- Chcesz zacząć wszystko od początku? Poznać zaklęcia, które niestety już na tobie wypróbowałem?

Snape poderwał gwałtownie głowę zaskoczony tą propozycją. Jego oczy zalśniły pożądliwym blaskiem, a usta bez jego wiedzy wyraziły zgodę.

Chciał tego. Nawet, jeśli miałby wylądować przez to w Azkabanie, to już nie zmieni zdania.

- Cieszę się- Harry uśmiechnął się szczerze jakby niesłychanie duży ciężar spadł z jego ramion.- No, dobra. Zmieńmy temat. W czym jestem najlepszy?

Uczniowie wymienili zaskoczone spojrzenia i jednocześnie odparli: Quidditch.

- Irytowaniu innych ludzi- szepnął Severus po głębokim namyśle.

Atmosfera powoli się rozluźniała.

- Ach, tak?- Zachichotał.- Kogo nienawidzę?

- Sam-Wiesz-Kogo.

- Czarnego Pana.

- Nie- pokręcił głową.

- Jak to nie?- Zdziwiła się Hermiona.- Więc kogo?

- Złotej trójcy Hogwartu- odparł i zachichotał widząc ich ogłupiałe miny. Wiedział, o czym pomyśleli.

- Wyjaśnij- zażądała jego przyjaciółka.

- Kiedyś- obiecał niezobowiązująco.- Co kocham?

Tu żadne z nich ku jego radości nie potrafiło odpowiedzieć.

- Badania nad Czarną Magią- wysyczał uszczęśliwiony Ven.

- Oszukujesz- zaśmiał się.

- W czym oszukuje?- Zainteresował się, Draco.

- W tym i w owym.

Ślizgon zagryzł wargi, po czym wypuścił powoli powietrze by się uspokoić. Potter z minuty na minutę coraz bardziej go irytował.

- W co ty grasz?- Nie wytrzymał mierząc rywala ostrym spojrzeniem.

- Ja?- Zielone oczy zabłysły rozbawione.- Staram się was naprowadzić na właściwą drogę.

- Ale ty nie nic nie mówisz!- Wybuchł.

- Naprawdę?- Zachichotał złośliwie.

Znowu zapadła cisza. Harry właśnie kończył eliksir, kiedy usłyszał głośne plaśnięcie. To Hermiona uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

- Ale ja jestem głupia- warknęła.- Miałam tyle pytań, a jak przychodzi, co, do czego to zachowuję się jak typowa idiotka. Nie obchodzi mnie, że się zmieniłeś, ale musisz mi powiedzieć skąd znasz Leonię?

- Ach, zastanawiałem się, kiedy wypłynie temat mojej słodkiej Bri- przywołał czyste fiolki na eliksir, po czym napełnił je bladoróżowym eliksirem.- Znam ją… Od dawna.

- Jak ja oderwałeś od ściany? To było nie możliwe.

- Hogwart mi pomógł- wzruszył ramionami.

- Jak to?

Uniósł jedną z fiolek i przełknął eliksir. Oblizał z lubością wargi.

- Tak lepiej- szepnął czując jak powracają mu siły.- Pytaj dalej moja mała.

- Dlaczego salon profesora?- Zapytała ignorując zaczepkę.

- Bo Leonia, zaakceptowała by tylko jego jako tym czasowego towarzysza- odparł.

- Dlaczego?

- Bo ma taki sam charakter jak Septimus.

- Septimus?

- Septimus Laudo Audin Slytherin, starszy brat Salazara i Leonii- wyjaśnił.

- W czym jesteśmy niby podobni?- Zainteresował się profesor.

- Septimus był trudny w obyciu- zastanowił się.- Wredny i złośliwy dla każdego. Potrafił w kilku słowach doprowadzić ludzi do szału. Prywatnie zaś był całkiem miły.- Harry uśmiechnął się złośliwie.- Do tego był najlepszym Mistrzem Eliksirów, o jakim słyszałem.

- Salazar był Mistrzem Eliksirów- zaprotestował Malfoy.

- Salazar był w nich dobry, nie przeczę, ale nie były jego pasją. Kochał Czarną Magie- Harry wzruszył ramionami i spojrzał z niesmakiem na bałagan jak stworzył.- Nie nawiedzę sprzątać.

Hermiona uśmiechnęła się z rozbawieniem, Harry był niesamowitym bałaganiarzem, jeśli chodzi o miejsce swojej pracy, jednak osobiście jego rzeczy w jego pokoju były zawsze schludnie poukładane.

Patrzyli jak z westchnięciem wyciąga różdżkę i niewerbalnie usuwa bałagan. Niespodziewanie szczupłe i blade palce Mistrza Eliksirów zamknęły się boleśnie na jego lewym nadgarstku.

- Potter jest prawo ręczny- wycedził zimno.- I to nie jest jego różdżka.

- Brawo za spostrzegawczość- zakpił a rozbawiony syk Vena wywołał na jego twarzy uśmiech.- Uprzedzając jestem i nie jestem Potterem. Poprzednia różdżka mnie odrzuciła. Za dużo mocy jak na nią, więc ją wymieniłem. I tak byłem praworęczny a teraz jestem leworęczny.

Atmosfera ponownie się zagęściła. Draco i Hermiona wymienili podenerwowane spojrzenia.

- I zmiana twoich koloru twoich oczu…

- Aj, aj- uśmiechnął się niebezpiecznie.- Jakie wnioski, Severusie?

- Zostałeś opętany.

Salazar wybuch śmiechem. To było tak surrealistyczne. On mistrz umysłu opętany. Przez kogo? Chyba tylko samego siebie. Jego śmiech zamienił się w ponury chichot.

- Ciekawa teoria- rzekł.- Kto niby miałby mnie opętać?

- Czarny Pan- padła natychmiastowa odpowiedz, co wywołało następny szaleńczy chichot u Harry’ego.

- Voldemort?- Zaśmiał się.- O nie mój naiwny Ślizgonie. Prędzej ja opętam go niż on mnie.

- Jesteś arogancki.

- Już raz go opętałem- szepnął pochylając się do przodu.- To było niesamowite uczucie, czuć jak jest pozbawiony kontroli, zdany na mój kaprys. O tak- syknął widząc szok na twarzach stojących przed nim ludzi.- Cudowne uczucie władzy i możliwość tortur jego ludzi.

- To byłeś ty?- Wyszeptał pobladłymi wargami Severus.- Merlinie..

- Byłeś tam?- Ucieszył się.

Snape tylko skinął głową a jego usta zacisnęły się w wąską linię, a następnie się rozluźnił. Mógł się tego spodziewać. Potter nie proponowałby im nauki Czarnej Sztuki, gdyby niczego nie potrafił.

Nagle drgnął. Merlinie, on się zgodził, by dzieciak go uczył Czarnej Magii. Dopiero teraz dotarło do niego, jakie konsekwencje nosiła ze sobą jego zgoda, ale nie potrafił się już wycofać. Nie teraz, kiedy miał okazję zacząć wszystko od początku.

Nagłe i niespodziewane pukanie do drzwi sprawiło, że wszyscy podskoczyli. Harry błyskawicznie zakorkował pozostałe na blacie buteleczki i wstał.

- Wejść- krzyknął po chwili Severus.

Drzwi się uchyliły i stanęła w nich ubrana w róż profesor Umbridge.

- Dzień dobry pani profesor- wykrztusili uczniowie, podczas gdy profesorowie wymienili ostre spojrzenia.

- Cóż to sprowadza tu panią, profesor Umbridge- wycedził przez zęby Snape.

- Witajcie. Mała wizytacja, Severusie- odparła słodkim głosikiem, od którego wszystkich zemdliło.- Jak pewnie już wiesz zostałam Wielkim Inkwizytorem Hogwartu.

- Tak? I cóż z tego?

- A to, mój drogi, że mam prawo sprawdzić, w jaki sposób pracownicy Hogwartu- uśmiechnęła się promiennie, wyjmując notatnik i pióro.- Więc co tu robią ci uczniowie?

- Szlaban- warknął.

- Za co?

- Bezczelne zachowanie wobec profesora.

Ropucha szybko coś zanotowała.

- Dlaczego z panem a nie z Flichem?

- Ponieważ mają czyścić kociołki- odparł.- Na co czekacie? Zaczynać.

Uczniowie posłusznie ruszyli na tył klasy, gdzie stały brudne kociołki. Znając swoje zadanie w ciszy zaczęli je szorować. W tym czasie Severus jak gdyby nic zaczął przeglądać leżące na biurku dokumenty, Umbridge zaś coś zaciekle notowała.

- Panie Potter?- Zagadnęła podchodząc bliżej.

- Tak proszę pani?- Uniósł delikatnie głowę.

- Mogłabym cię prosić później do mojego gabinetu?

- O 12 mam eliminacje do drużyny- odparł.- Może być o 17?

Ropucha zacisnęła wargi z niesmakiem, po czym się uśmiechnęła.

- Oczywiście. Będę czekać.

Kilka minut później opuściła klasę zostawiając ich samych. Harry wypuścił wstrzymywane dotąd powietrze.

- Wredna ropucha- wymamrotał.- Severusie mogę mieć do ciebie prośbę?

- Zależy.

- Musisz nauczyć nas oklumencji.

- Ciebie też- uniósł zaciekawiony prawą brew.

- Nigdy się jej nie uczyłem- Salazar skrzywił się nieznacznie.- Ochrona mojego umysły jest jakby to określić… automatyczna. Nigdy nie musiałem się nad tym zastanawiać, a podczas kryzysu mam małe kłopoty.

- Zauważyłem. Więc widzimy się każdego wieczoru po kolacji.

- Ale Severusie- zaprotestował ostro Malfoy.

- Żadnego, ale Malfoy- warknął Salazar.- Nie mogę sobie pozwolić by ktokolwiek grzebał w waszych umysłach w szczególności, że wiecie o mnie tak dużo. No, chyba, że wolicie Oblivite.

- To ja już wole oklumencję- zgodzili się zgodnie.

- To super. Widzimy się później.

- A ty gdzie?- Warknął Severus.

- Do kuchni- wzruszył ramionami.- Jestem głodny, a później na boisko.

- Nie znoszę go- usłyszał, gdy był już obok drzwi.

W dobrym humorze opuścił klasę i ruszył wzdłuż korytarza. Będąc niedaleko kuchni poczuł jak ktoś odbija się od jego bariery. Ven zasyczał złośliwie.

Zaciekawiony zajrzał za zakręt. Na kamiennej podłodze siedział jakiś chłopak ubrany w szaty Slytherinu. Masował dłonią tył głowy a na twarzy widniał grymas bólu.

- Nic ci nie jest?- Spytał, przechylając lekko głowę w lewą stronę.

- Oczywiście, że nie- usłyszał tłumiony od gniewy głos.- Hipogryf jest bardziej delikatny od ciebie.

- Być może- zgodził się cicho.- Możesz wstać?

Chłopak dopiero teraz spojrzał na niego a jego twarz zbladła potwornie by następnie zabarwić się szkarłatem.

- Dobrze się czujesz?- Spytał z rozbawieniem.

- T-tak- odparł Ślizgon,

Salazar uśmiechnął się z wyższością i podał mu dłoń. Chłopak przez chwilę patrzył na niego oszołomiony, po czym przyjął pomoc. Harry chwycił pewnie jego delikatną dłoń i pociągnął w górę.

- Dziękuję- szepnął zawstydzony Ślizgon.

- Nie ma, za co.

Leniwie studiował twarz chłopaka. Przydługie brązowe, lekko falowane włosy. Przystojna twarz o arystokratycznych rysach z ładnie wykrojonymi wargami, zgrabny nosek i ciemno bursztynowe oczy o kształcie migdałów. Był od niego niższy o głowę.

- Cała przyjemność po mojej stronie- posłał mu mały półuśmiech.

Ślizgon speszony opuścił oczy, wyrwał rękę z jego uścisku i delikatnie się ukłonił.

- Dziękuje- szepnął po czym go ominą i odszedł.

- Biedny dzieciak- skomentował ze złośliwością Ven.

- Być może- zgodził się z cwanym uśmieszkiem na twarzy.

W kuchni został przywitany przez zachwycone skrzaty. Traktowały go tam jak z należytym szacunkiem, usługując i spełniając każdą zachciankę. Jadł powoli swój posiłek, delektując się wspaniałymi potrawami.

Pozwolił sobie na słuchanie paplaniny podnieconych skrzatów przez niemal godzinę, później pożegnał się z nimi i ruszył do wierzy. Jak zawsze nie zwracając uwagi na otoczenie wszedł do pokoju i wydobył z kufra swoją miotłę. Kiedy tylko jego szczupłe palce uchwyciły gładkie drewno poczuł narastające w nim napięcie. Nie mógł się już doczekać, kiedy wzniesie się w górę wolny, z dala od innych.

Jak burza wypadł z Pokoju Wspólnego ścigany zaciekawionymi spojrzeniami. Kilka minut później był na zewnątrz zamku i nie wiele myśląc wskoczył na miotłę. Cudowne uczucie wolności zawładnęło nim całkowicie. W tej chwili był na powrót Harrym Potterem, szukającym Gryffindoru.

Pochylił się nisko nabierając prędkości, a następnie gwałtownie skręcił w stronę boiska. Zrobił kilka kółek nurkując by po chwili znowu wzbić się w górę. Podczas jednego z bardziej widowiskowych manewrów Ven zaprotestował.

- Jak można to lubić? Czuję się jak na karuzeli. Góra, dół, góra, dół… Aż niedobrze się robi.

- Nie wiedziałem, że może ci się zrobić niedobrze.- Zaśmiał się z rozbawieniem.

- Nie jestem żadnym cholernym ptakiem.

- Język.

- Głupi, samolubny bachor- narzekał bazyliszek.- Od tego wszystkiego kręci mi się w głowie.- Salazar skręcił gwałtownie i zrobił śrubę.- Na ziemię, na ziemię, ja chce na ziemię!

Harry chichocząc jak opętany zapikował w dół. Obok niego przeleciały dwie postacie o rudych włosach: bliźniaki Weasley. Wyhamował niecały metr nad ziemią i poszybował w stronę trybun gdzie zauważył ubranych w zieleń Ślizgonów. Zawisł w powietrzu patrząc na nich z rozbawieniem.

- Podglądacie?- Poruszył sugestywnie brwiami.

- Chciałbyś- zadrwił siedzący w centrum Malfoy.

- Więc stęskniłeś się za mną?- Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- W twoich snach.

- Wiem.- Harry ściągnął opaskę i rzucił w stronę oniemiałego Ślizgona.- Zaopiekuj się tym cykorem.

- Nie jestem cykorem!- Zaprotestował gwałtownie Ven wprawiając Ślizgonów w popłoch.- Ja tylko nie lubię latać.

- Tłumacz się, tłumacz- zadrwił.

- Podły bachor…

- Co on mówi?- Zaciekawił się blondyn.

- Po prostu się złości- zielone oczy zamigotały rozbawione.

- Ach, tak…

Harry uśmiechnął się, po czym pochylając się nad miotłą odleciał. Na środku boiska byli zgromadzeni inni gryfoni. Zawisł nad ziemią nawet nie fatygując się by zsiąść z miotły.

- Miło, że dołączyłeś- Angelina posłała mu ponury uśmiech.

- Też się cieszę- wyszczerzył się.

- No, dobra- dziewczyna zwróciła się do wszystkich.- Dziś przesłuchanie na obrońcę. Którego pilnie potrzebujemy. Kandydaci będą po kolei testowani przez ściągających. W grę wchodzą rzuty wolne jak i gra.

Zaczęły się eliminację. Harry dla zabawy również rzucał kaflem, chociaż nie tak zręcznie jak ściągające. Mijały długie godziny wytężonej pracy, a drużyna się nie oszczędzała. Harry ryzykował więcej niż zwykle, chociaż nigdzie nie było widać znicza. W końcu Angelina ogłosiła koniec. Zmęczeni, ale też zadowoleni zawodnicy wylądowali na ziemi.

- Dobra ostateczną decyzję usłyszycie jutro- oznajmiła ich kapitan.- A teraz do szatni!

Harry niechętnie ruszył w kierunku trybun, obok których stali Ślizgoni.

- Dobrze się bawiłeś?- Zagadnął Draco.

- A nie widać?- Odpowiedział z szerokim uśmiechem.- Uwielbiam latać.

- Nienawidzę latać…- sprzeciwił się Ven.

- Ach, tak? To dobrze- uśmiechnął się Harry.- Dzięki za zajęcie się tym cykorem.

- Ej!

- Nie ma za co- twarz blondyna rozjaśnił delikatny uśmiech.- Twoje zwierzątko było trochę nerwowe.

- Nie jestem zwierzątkiem!

- Ach, tak? Co zrobił?

- Wiercił się, syczał, zerkał w górę z niepokojem…

- Zamknij się, zamknij się!

- Właśnie tak jak teraz- wąskie usta wygięły się z pogardą.

- Ugryzę cię!

- Jaki wrażliwy- Harry przejął z rąk Dracona opaskę.- Może przewieść cię jeszcze raz?

- Ani mi się waż!- Ven zwinął się w kłębek, sycząc obrażony.- Wredny bachor…

- Ha! Patrzcie go, jaki potulny- zachichotał Harry.

- Brzmiało to tak jakby cię obrażał- kąciki ust Malfoya powędrowały do góry.

- Mądry dzieciak, lubię go!

Brwi Harry’ego powędrowały do góry.

- Cóż…- mruknął.- Ma raczej niecodzienną osobowość.

- Tak. Musi skoro ma z tobą wytrzymać.

- Powtarzam: Lubię go.

- Jestem taki zły?

- Tak.

- Tak..

Harry jęknął zdegustowany, rzucił ponure spojrzenie Ślizgonem i ruszył w kierunku zamku. Ven zaś całą drogę syczał coś niezrozumiale.

Stanął przed portretem Grubej Damy.

- Hasło kochaneczku- uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Zakochany Szekspir.  

- Tak- uśmiechnęła się promiennie.

Harry przeszedł przez dziurę i dopiero wtedy się skrzywił. Ostatnio Gruba Dama miała obsesje na punkcie Szekspira i jego dzieł.

Przechodząc przez pokój rzucił miotłę na łóżko, po czym udał się od razu do łazienki. Szybki prysznic zmył z niego pot jak i pozostałości po euforii, która ogarnęła go na boisku.

Uspokojony przebrał się w czyste ubranie i nie tracąc czasu na nic innego ruszył do kuchni, gdyż czuł głód. Skrzaty jak tylko go zobaczyły od razu otoczyły go ze wszystkich stron.

- Kawę- szepnął a jego życzenie niemal od razu zostało spełnione.

Usiadł przy jednym ze stołów i niemal w tej samej chwili pojawił się przed nim talerz z przekąskami. Ostatnio miał słabość do sushi a skrzaty domowe były bardziej niż chętnie by stworzyć dla niego, co tylko sobie zażyczy.

Mijały długie minuty. W końcu opił drugą filiżankę kawy, pożegnał się i wyszedł. Ruszył powoli w stronę gabinetu profesor Umbridge. Harry wewnętrznie się skrzywił. Nie znosił tego ubranego w róż babska.

Równo o 17 zapukał do drzwi nauczycielki obrony przed Czerną Magią.

- Proszę- usłyszał jej przesłodzony głosik.

Otworzył drzwi i aż przystanął. Na jego twarzy odbił się czysty szok. Tapeta na ścianach była różowa i gdzie nie spojrzeć widniały podobizny kotów.

- Wejdź- ponagliła go.

Ze zgrozą odkrył, że podłogę pokrywa różowy puchaty dywan. Wzdrygnął się wewnętrznie, po czym spojrzał na kobietę.

- Pani profesor- posłał jej uprzejmy uśmiech.- Chciał mnie pani widzieć.

- Owszem, usiądź.

Spełnił jej życzenie i usiadł na krawędzi obitego jasno różowym materiałem, fotelu.

- Chciała z panem porozmawiać- oznajmiła wstając.

- O czym?- śledził bacznie jej każdy ruch.

- O wydarzeniach z ubiegłego roku- wyjęła różdżkę i przelewitowała ze stolika tacę z filiżankami i dzbanuszkiem parzonej herbaty.

- A konkretnie?

- Turniej trójmagiczny- oznajmiła.- Napije się pan?

- Nie dziękuje.

- Nalegam- uśmiechnęła się słodko.

- Skoro pani nalega- niechętnie ustąpił.

- Słodzi pan?

- Nie.

Postawiła przed nim jedną z filiżanek w brzydkim odcieniu pastelowego różu.

- Więc co dokładnie chce pani wiedzieć?

- To musiało być dla pana szokujące, kiedy pana nazwisko wyleciało z Czary.

- Owszem. Byłem delikatnie mówiąc zszokowany- zgodził się z nią, po czym niechętnie uniósł filiżankę do ust.

Dziwny posmak natychmiast go zaalarmował. Umbridge coś dosypała do jego filiżanki.

Veritaserum… Ven zablokuj jego działanie.

Małe poruszenie nad prawym uchem potwierdziło, że wiadomość dotarła do bazyliszka. Uspokojony nieco pociągnął kolejny łyk.

- Był pan najmłodszym uczestnikiem Turnieju- kontynuowała.- Jak pan się z tym czuł?

- Nie zbyt dobrze- odparł szczerze.- Dyrektor jako mój magiczny opiekun miał prawo nie dopuścić mnie do wzięcia w nim udziału.

- Był już pan związany magicznym kontraktem.

- Owszem. Jednak w kontraktach, które mogą narazić życie niepełnoletniego czarodzieja, magiczny opiekun ma prawo nie wyrazić zgody, bez poniesienia konsekwencji czy też uszczerbku na zdrowi dla zobowiązanego.

- Dokładnie…- zmrużyła swoje paciorkowate oczy.- Dyrektor miał takie prawo, ale nie skorzystał z niego. Może się pan domyśla, dlaczego?

- Niestety nie.

- A może pan nalegał na uczestnictwo w Turnieju?

- Nie- potrząsnął głową.- Widzi pani ja nie pragnę sławy i wiecznej chwały.

- Nie?- Uniosła zaciekawiona brwi.

- Nie. Wychowywali mnie mugole. O magicznym społeczeństwie dowiedziałem się dopiero z listu, który dostałem z Hogwartu. Tam też dowiedziałem się, że jestem „bohaterem”- zakpił.- Czy według pani jedenastoletni chłopiec może być bohaterem, dzięki czynom, których nawet nie pamięta? Ja uważam, że nie. Zostałem ciśnięty w świat, gdzie każdy mnie znał, albo mu się wydawało, że mnie zna. Nie ma nic gorszego dla dziecka, które mimo wszystko pragnie od życia odrobiny stabilności.

- To bardzo dojrzałe podejście do sprawy- oznajmiła. A jak pańscy przyjaciele to przyjęli?

- Źle- syknął.- Ci, co powinni mnie spierać, oddalili się ode mnie. Zostałem sam, nikt nie słuchał tego, co mówię, oskarżany o oszustwo. To było przerażające doświadczenie.

- Ale poradził sobie pan w turnieju.

- Tak. Z trudem- znowu upił trochę herbaty.

- Po trzecim zadaniu pojawił się pan obok martwego ciała innego zawodnika krzycząc, że Sam-Wiesz-Kto-Powrócił- drążyła.

- Tak… Chyba tak- zmarszczył brwi.- Byłem w szoku.

- Kilka dni temu w mojej klasie pan zaprzeczył tym wydarzeniom- pochyliła się do przodu, opierając pulchne dłonie na blacie biurka.

- Nie zaprzeczyłem- sapnęła oburzona.- Ani nie potwierdziłem.

- Więc jak mam to rozumieć?- Spytała wzburzona.

- Nie wiele pamiętam z tamtego wydarzenia- szepnął, udając smutek.- To takie… niewyraźne przebłyski, jakieś twarze..- Skrzywił się marszcząc czoło.- Pamiętam, że ktoś coś mówił, ale nie pamiętam, co… I ból… dużo bólu… Naprawdę nie pamiętam- jęknął żałośnie.

- Spokojnie, spokojnie- szepnęła.- Ktoś musiał namieszać w pańskich wspomnieniach.

- Coo?

- Nie gorączkuj się tak- dolała mu herbaty.- Ten, kto za tym stoi zrobił to nie legalnie. Tą sprawą musi zając się Ministerstwo.

- Ja nie chce- jęknął.- Dajcie mi spokój. Ja już nie chce….

- Panie Potter, to jest konieczne- upierała się.

- Nie… proszę- głos mu się załamał.- Znowu będą pisać. Znowu się ode mnie odwrócą…

- Panie Potter, tylko spokojnie.

- Pani nie rozumie- jęknął.- Ja nie chce. Proszę.

- Trzeba zgłosić przestępstwo.

Co za wredna baba!

Spojrzał jej w oczy, po czym rzucił niewerbalne: Animalecturi. Wdarł się do jej umysłu modyfikując delikatnie jej wspomnienia, oraz używając magicznego przymusu nakazał jej zostawić tą sprawę. Opuścił jej umysł szczęśliwy, że nie musi dłużej w nim przebywać.

Zamrugała lekko oszołomiona.

- Dobrze się pani czuje?- Spytał z udawaną troską.- Wygląda pani słabo.

- Faktycznie niezbyt dobrze się czuje- przyznała mrugając gwałtownie powiekami.- Muszę baczniej obserwować dyrektora.

- Och?

- Tak. Może pan iść.

- Dziękuje za herbatę.- Wstał i powoli podszedł do drzwi.- Och.- Spojrzał na nią przyjaźniej.- Gratuluje awansu.

Umbridge otwarła zdziwiona usta, po czym je zamknęła i ponownie otwarła. Rozbawiony Harry zostawił ja samą. Wędrówka do wierzy Gryffindoru. Tam rzucając zmęczone spojrzenie przyjaciółce, która posłał mu ciepły uśmiech.

- Jak było?- Zagadnęła.

Potrząsnął głową, usiadł obok niej na wolnym miejscu i zamknął powieki.

- Jestem wykończony.

- Może powinieneś iść spać- zasugerowała a jej delikatna dłoń dotknęła jego czoła.

- Może- mruknął zasypiając.

- Więc idź na górę.

- Yhym.

- Harry…

- Też cię lubię.

Zachichotała.

- Uciekaj.- Niechętnie wstał, rzucając jej urażone spojrzenie.- Dobranoc, Harry.

- Branoc- bąknął.

Nie oglądając się za siebie ruszył do siebie. Myślami był już w łóżku. Jakże był szczęśliwy, kiedy jego ciało również mogło do niego wejść.